Χάος κατά τη διάρκεια σεισμού, José Guadalupe Posada, 1880–1910
Οι σεισμοί εκτός από το μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό κόστος, είχαν και σοβαρή ψυχολογική επίπτωση στους ανθρώπους που επλήγησαν.
Καταρχάς, το ψυχολογικό στρες, που αφορά τον ίδιο τον σεισμό. Μια άκρως τραυματική εμπειρία που βιώσαμε όλοι μας σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, με αποτέλεσμα οι μετέπειτα δονήσεις να δημιουργούν αναβίωση του τραυματικού γεγονότος και να επανεμφανίζονται τα ίδια ψυχοσωματικά συμπτώματα, πολλές φορές σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι τα αρχικά, καθώς τέτοια φαινόμενα λειτουργούν αθροιστικά (βλ. μετατραυματικό στρες).
Ένα αίσθημα διαρκούς ζάλης και αστάθειας, που συνοδεύεται από αϋπνία, μούδιασμα των άκρων και του κορμού, από λεπτό ιδρώτα, από ταχυκαρδία, σφίξιμο στο στομάχι και το αίσθημα του πανικού και της ανάγκης διαφυγής από τον χώρο, μπορούν να επαναλαμβάνονται σε κάθε δόνηση ή και χωρίς αντικειμενικό ερέθισμα. Οι κρίσεις αυτές μπορούν να επαναλαμβάνονται σε όλη τη διάρκεια της ημέρας αλλά και μέσα στη νύχτα (ενύπνιος τρόμος).
Επιπλέον πολλοί από τους ανθρώπους που επλήγησαν, χρειάστηκε να φύγουν άμεσα από τα σπίτια τους και να υποστούν ένα στρες προσαρμογής μετοικώντας σε φιλικά ή συγγενικά σπίτια ή ακόμη και σε σκηνές.
Όλα αυτά υπερβαίνουν τις συνήθεις αντοχές του ανθρώπου και προκειμένου να μην γίνουν χρόνια ή να μην μεταπέσουν σε σοβαρότερες διαταραχές άγχους και διάθεσης πρέπει να αντιμετωπίζονται εγκαίρως.
Σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις μια βραχύχρονη θεραπεία (ενός μηνός ή λίγο παραπάνω) θα μπορούσε να προφυλάξει από επιπλοκές και επομένως να αποβεί ευεργετική.
Συμπερασματικά, άνθρωποι που βλέπουν τα συμπτώματα αυτά να έχουν σταθερή ή και επιδεινούμενη πορεία και να μην υποχωρούν με την πάροδο του χρόνου, θα πρέπει να αναζητήσουν βοήθεια.
Αντίθετα όταν τα συμπτώματα υποχωρούν σταδιακά ή και εξαφανίζονται δεν υπάρχει λόγος περαιτέρω ανησυχίας.