Ο ορισμός της Ψυχογενής Βουλιμίας και ο διαχωρισμός της από τη Νευρική Ανορεξία, άρχισε να περιγράφεται από την έναρξη του 20ου αιώνα. Περίπου 11-13 νέα περιστατικά παρουσιάζονται κάθε χρόνο, ανά χίλιους κατοίκους. Από αυτά, μόνο 5-10% είναι άρρενες και συνήθως η διαταραχή ξεκινάει από την ηλικία 20-24 ετών.
Αυξημένα επίπεδα κορτιζόλης, δυσλειτουργίες στην έκκριση ή ρύθμιση θυρεοειδικών ορμονών, αυξητικής ορμόνης, προλακτίνης, χολοκυστοκινίνης (που ευθύνεται για το αίσθημα του κορεσμού) παρατηρούνται συχνά σε βουλιμικούς ασθενείς.
Επίσης βλέπουμε διαταραχές των ενδογενών οπιοειδών που η έκλυση τους μειώνει την πρόσληψη τροφής.
Σε νευροδιαβιβαστικό επίπεδο, συμμετέχει κυρίως το σεροτονινεργικό σύστημα, που διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη ρύθμιση πείνας/κορεσμού, καθώς και στον έλεγχο των παρορμήσεων (τα βουλιμικά επεισόδια κατατάσσονται στην παρορμητική συμπεριφορά).
Διαταραχές του νοραδρενεργικού και ντοπαμινεργικού συστήματος μπορεί επίσης να συμμετέχουν.
Σε επίπεδο οικογένειας, αναφέρεται συχνά ένα προφίλ συγκρούσεων, παραμέλησης και γενικότερα δυσλειτουργίας της δομής και των σχέσεων μεταξύ των μελών.
Γνωσιακά – συμπεριφορικά, θεωρείται ότι η χαμηλή αυτοεκτίμηση, που στηρίζεται κυρίως στην εξωτερική εικόνα και την εμφάνιση, οδηγεί -υπό την πίεση της τέλειας σωματικής εικόνας- σε ακραίες και ανεπιτυχείς συμπεριφορές που διαμορφώνουν το δίδυμο του βουλιμικού επεισοδίου και της επακολούθησης «καθαρτικής συμπεριφοράς (συνήθως έμετοι).
Η αδυναμία του ατόμου να διακόψει τον φαύλο κύκλο των επεισοδίων, καταρρακώνει την ήδη χαμηλή αυτοεκτίμηση του, προετοιμάζοντας το επόμενο επεισόδιο.
Προνοσηρή παχυσαρκία, επανειλημμένες αποτυχημένες κυρίως δίαιτες, ερωτική απόρριψη, επικριτικά σχόλια για το βάρος και την σωματική εικόνα, αποτελούν εκλυτικούς παράγοντες για την εμφάνιση της διαταραχής, ενώ άλλα ψυχοπιεστικά γεγονότα, όπως μια οδυνηρή απώλεια, αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης της διαταραχής.
Η σωματική εικόνα αποτελεί συχνά για τους ασθενείς το Α και το Ω της αυτοπεποίθησης τους.
Αυστηρές δίαιτες και εξαντλητική άσκηση, ακολουθούνται συχνά από βουλιμικά επεισόδια, που περιλαμβάνουν θερμιδογόνες και ανθυγιεινές τροφές, από κατηγορίες τροφών που απαγορεύονται στη διαιτητική φάση. Ακολουθεί η καθαρτική συμπεριφορά, κυρίως έμετοι, για να αποβληθεί και να «καθαρίσει» ο οργανισμός από την «τοξική» τροφή. Οι έμετοι είναι κυρίως προκλητοί και εάν και προσωρινά ανακουφίζουν τον ασθενή, σε βάθος χρόνου εκμηδενίζουν την αυτοεκτίμηση του και πολλαπλασιάζουν τις ενοχές του προετοιμάζοντας τον επόμενο κύκλο: ΔΙΑΙΤΑ, ΑΣΚΗΣΗ – ΒΟΥΛΙΜΙΚΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ– ΚΑΘΑΡΤΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ (πχ έμετοι).
Η χρήση καθαρτικών, διουρητικών, διεγερτικών ή και ναρκωτικών ουσιών (πχ κοκαΐνη) συχνά συνυπάρχουν.
Ηλεκτρολυτικές διαταραχές, μυοπάθεια και συνοδός αύξηση της κρεατίνης ορού, νεφρική δυσλειτουργία έως χρόνια νεφρική σνεπάρκεια, καρδιολογικές διαταραχές ή και αιφνίδιος θάνατος, γαστρεντερικές διαταραχές όπως οισοφαγίτιδα -έως ρήξη οισοφάγου-, γαστρίτιδα, δυσκοιλιότητα κ.α., δερματολογικές διαταραχές, οδοντιατρικές βλάβες, γυναικολογικές διαταραχές όπως διαταραχή έμμηνου ρήσης ή αμηνόρροια, είναι συχνά επακόλουθα της διαταραχής.
Αγχώδης διαταραχή, κατάθλιψη, κατάχρηση αλκοόλ, διαταραχές προσωπικότητας και σεξουαλικές διαταραχές, κακοποίηση στην παιδική ηλικία, συχνά συνυπάρχουν με βουλιμία.
70% των ασθενών αναρρώνουν
20% παραμένουν με υπολειμματικά συμπτώματα
10% η διαταραχή επιμένει
Η θνητότητα υπολογίζεται περίπου το 1%